bir haftadır ne huzurum var ne de tasam. yok anasını satayım. hiçbir şey yok ama neden böylesine öfkeliyim? öfkeli değilim de tersim. öfke, öfke bu. sürekli insanlara zarar vermek istiyorum kendi öfkemi bastırmak için. kalplerini kırıyprum. öyle cok acıtmadan. sadece bi çizik atıyorum. onların neşelerini kıskandığım için olabilir bu. ben bu denli sıkılıyorken yanımda birinin gülmesine tahammül edemiyorum. (şu ana kadar söylediğim en samimi cümle buydu)
hep aklıma "bir of çeksem karşı ki dağlar yıkılır" türküsü geliyor.
bir of çeksem,
karşı ki dağlar yıkılsa....
her yer toz,
duman...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder