Kırgınım dünden beri. Abarttığımı daha önceki yazdıklarımda da bulabilirsin. Ben bir çocuk değilim. Ama bu şımarma hakkımı elimden almaz. İnsan sevdiğine şımarır, sevildiğinde de... Çok şey mi istiyorum? Gerçekten anlamıyorum ve çok üzülüyorum. Kırgın olduğumu, kızgın olduğumu bile bile karşımda kayıtsız durması beni çileden çıkartıyor. Bi' gönlümü almak bu kadar zor olmasın. :(

Barış kelimesini okuyunca aklıma Uçurtmayı Vurmasınlar ı geliyor. Acaba güzel bir insan mıyım ben ?

"Seninle evlenmeden ölmek istemiyorum." genç adam.

kaybetmek mi gerek?

bazen öyle oluyorum ki ölüyorum zannediyorum. abartılı değil mi? zaten sen de hep abarttığımı söylersin ve ben de buna çok gücenirim. mesela bu postu yazmaya başladığımda durduk yere iç çektim. halbuki ne üzgünüm ne de ağlamaklı. bu sürekli oluyor biliyor musun? benim içim çöplük gibi. her şeyi içime atarım, amaaa bir daha kullanmak üzere. o yüzden ufacık şeyler içimdekilerin gün yüzüne çıkmasına sebep oluyor. 

mesela o okuduğun yazıda duygulanman beni etkiliyor.  içime bakıyorum bunları okurken. tek tek çıkartıyorum/iç çekiyorum/ sevgilisini anlatmış. yaşadığı kaybı, acıyı, yasını. biz de sevgiliyiz. öyle inanıyorum, öyle yaşıyorum. ben de abartılı acılar çekiyorum benim anlatamadığım, onun duyamadığı. halbuki bizim daha zamanımız var /galiba/ 

kaybetmek mi gerek?