bu ev bana dar geliyor. hiçbir yerinde kendime yer bulamıyorum. bakma şimdi bunu söylediğime. yıllardır bu böyle. hiçbir şey bana ait değilmiş gibi. geçen gün çocukluğumdan itibaren bana verilen hediyeleri, başka şehirlerden aldıklarımı hepsini kutuya doldurdum. kitaplarımı sığdıramadım. sadece üniversitedeki -ne kadar az tutmuş olsam da- notlarım koca bir koliye koydum. neden bunların hepsini sakladım bilmiyorum. geçmişimle -bir şey hariç- barışığım. vefalı olduğum tek şey hatıralarım. aslında birçoğunu unutuyorum. şöyle bir ardıma baktığımda küstürdüğüm onca kimse var, kendimi hiç suçlu hissetmiyor değilim elbette ancak, belki sadece iyi taraflarını hatırlamak istiyorum. şimdi o topladıklarım dolabın üstünde duruyor. annem sordu "neden sakladın?" diye. "evime götüreceğim ilerde" dedim. sonra düşündüm "ne evi kuzum?" sahiden bir gün bana ait bir evim olacak mı ki? acaba üniversite yıllarımda konuştuğumuz şey çok mu ütopik?
"büyük ihtimal!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder