4 Kasım 2012 Pazar

giderken dergi almıştım. yıllardır beraber okumaktan zevk alırdık. dergiyi okuyorum diye dün serzenişte bulundu bana. ne kadar yersizmiş oysa. duyulmuş geçmiş zaman değil bu aslında. ben gayet iyi  biliyorum olacakları -yaşanan geçmiş zaman bu - uyduruyorum ya da.
bir süredir okuyamıyoruz. söylesem bana açıklayacak onca şeyi olacaktır  -benim genellikle ikna olmadıgım- bundan sonra da okuyamayağız. herseyin eksilmesi gibi bu da eksilecek.

yazar notu: hayatımdaki insanların kredileri olduğunu söylerim. bu benim hoşgörülü olmam, insanların hatalarının olmasını kabul etmem ile ilgili bir şeye dayanıyor. bak güzel dostum! benim için bu hayatta herkesin  kredisi vardır. insanlar yaptıklarıyla bendeki  bu kredileri arttırabilir de, azaltabilir de. azalmaya başladığında kaygı duymam ama ya biterse... şimdi hayatımın top noktasındaki birinin kredisi bitti. ama ne var ki kredisi bitti diye o bir sey kaybetmiyor- sürekli ben kaybediyorum. üzülüyor muyum? hem de çok. ben daha önceden de çok üzülmüştüm, acı çekmiştim. her acının bir sonu vardır. mutlu sonla bitsin diye bekliyorum. umarım kötü bit sürpriz olmaz.

uzun bi not oldu.
bağışla.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder