artık kendimi yavaş yavaş ele veriyorum. sürekli ağlamak üzere oluyorum. çeşitli sebeplerden dolayı bunları durdurmak zorunda kalıyorum. en son babam sordu "ne oldu sana? diye. "bilgisayardan" dedim.
bir annem anlıyor beni. daha doğrusu bir o kıyamıyor bana. yanımda olan o. beni mutlu etmek için türlü şeyler yapıyor. börek yapmak, kola almak vs. çünkü o da benim gibi çaresiz.

üzgünüm anne, cok üzgün :(