bu şarkı benim yüzüme yayılan bir tebessüm halini alıyor.

kendimi ifade edecek sözcüklerim olmadığı için hep başkalarının sözcüklerini benimsiyorum. halbuki o kadar çok şey hissediyorum ki, o kadar biriktiriyorum ki... hissettiğimi, düşündüğümü söyleyemiyorum. bu nasıl bir ıstırap biliyor musun? dudaklarımı aralayıp bir an cesaret ettiğim ama sonra ses henüz çıkmadan kapattığın onlarca anım oldu. özenirdim -hala özenirim- şiir, hikaye, yazı, anı yazanlara, kendini anlatanlara. bazen kendime hayran kalırım kendime konuşurken, o da ancak beni dinleyecek birini bulduğumda. sözümü kesmeyenlerle, ben anlatırken beni her halim ile kabul edenlerle, kendini savunmayanlar ve beni savunmak zorunda bırakmayanlarla, konuşmama izin veripğ beni cesaretlendirenlerle...herkes bunu ister değil mi? bunlar olmayınca ben genelde susar, dinlerim.

bir burda yazarken rahatım. benim alanım burası. kimseye hesap vermiyorum. kimse neden diye sorgulamıyor.

çünküüü sana değdiğinden beri elleriiiim, bütün kış dallarımda tomurcuklaaar vaaar