bir insanın sevdiğini söylemesi bu denli zor mudur ya da bunu zora sokan başka sebepler var mıdır? iki yıl bitmiş olmasına rağmen ondan beni sevdiğini söylediğini duymadım. sadece bu değil aslında. öyle güzel sözler duymaya da alışkın değilim. ve buna o kadar açım ki! bu yüzden sürekli ona ulaşmak yine ona saldırıyorum. eskisi gibi değilim ama yine de. uğraşıyorum onunla, sataşıyorum. ısrar ediyorum bile :) daha eğlenceli bir hal almaya başladı. yine de yalnızken yapıyorum. başkalarına bahsetmiyorum zaten bundan. ben bile kabul edemiyorken bir başkasına bu durumu anlatmak zor.
bir de beni çok sıkıştırıyorlar artık. sıkıldım insanlara yuvarlak cevap vermekten. onlarsa sormaktan usanmıyorlar. verecek cevabımda yok be aslında. var gibi ama yok. yok gibi ama var gibi de. böyle bir karmaşa.
ne kadar özlüyorum onu... yanındayken.. bir an ayrıldığımda... uzaktayken... en az uzaktayken özlüyorum.
onunla geçirdiğim zamanlar yetmiyor. daha fazlasını istiyorum. o buna derman olarak kuzuum diyor. daha sık görüşürüz diyor. o da istiyor ama ben...
sürekli sevgilisinden bahseden bir insan oldum. belki antipatiktir.
umrumda değil. hayatım o belki. uyumadan, uykuda, uyandığımda, çalıştığımda, yemek yediğimde nerdeyse her an...
o özlü sözlü söylüyorum:
ben yatıyorum kuzu. iyi geceler. öptüm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder