Bugün günlerden Kutlu 14 Ekim.
23 yaşıma kadar tam 23 adet 14 ekim geçirdim. Hiç biri umrumda değildi. Şimdi özel günlere meraklı biri olarak bu tarihe anlam katıyorum.
5 yıl önce uslanmaz olan ben yine kendimi yeni bir maceraya atmıştım. Çok umursamayarak çıktığım yemek birinin "beni seyre dalmasıyla" başka bir şeye dönüştü. (Tırnak ile belirtiyorum ki, bu durum bir daha olmayacak. Şimdi dön ve o kısma ihtiyacı olan değeri ver ey okuyucu!) sonrasında bir sürü güzel şey yaşadım. Geçen hayatımın bozulan dengesini onunla buldum. Ona çok güvendim. Onu çok sevdim. (son üç cümle güncelliğini koruyor.) Tabi geçen zamanda (ki 5 yılda yakın arkadaşlarım hayatımdan çıktı, dedemi kaybettim, iş değiştirdim vs. çok şey oldu.) ben de çok değiştim,, ilişkimizde çok değişti. Zaten biraz beni tanıyan, takip eden herkes bunu görebilmektedir. Geçen zamanda olgunlaştım, yoruldum, nefesim yetmez oldu zaman zaman. Sancılarını elbette tek başıma yaşayamazdım, ona da yaşattım. Hatta geçen gün kendimi kaybedip her ne olacaksa olsun diyerek ayrılmayı bile göze aldım. Yapamadım. Zaten ayrılmayı istemiyordum ki, ayrılmamak için konuşmaya çağırmıştım onu. Zaman her şeyi yıpratıyor: beni de, onu da, ikimizi de. Ben vazgeçmiyorum ama bırakmıyorum kendimi. Bunu mücadele ediyorum diye tanımlıyorum. Her ne kadar "mücadele" kimilerinin aklına" kiminle savaşıyorsun ki?" sorusunu getiriyor olsa da ben direniyorum. Kendimle mücadele ediyorum, daha iyi olmak için, daha mutlu olmak için. Çünkü bir şeyler kötü gidiyorken birinin kalkıp "Haydi" demesi gerekiyor. Ben demezsem...
Karamsar bitiyorum. Bir süredir zor günler geçiriyorum. Zayıf düştüm iyice. Bu söylediklerimi bu halime bağlayın.
Onu seviyorum, özlüyorum.
Çünkü ben bir azılı romantiğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder